vrijdag 30 december 2011

De talisman

“Ik durf niet,” piepte het meisje. En ze bleef staan met een gezicht waaruit zonneklaar sprak dat niets ter wereld haar ook nog maar één stap kon laten verzetten.
De oude man dacht even na en haalde toen iets uit zijn jaszak. “Hier,” zei hij. “Maar voorzichtig. Het is heel bijzonder, dus je mag het niet kwijtraken.”
“Wat is het dan?” vroeg het meisje terwijl ze het ding aarzelend om en om draaide.
“Het is een talisman. Het wijst je de weg en beschermt je tegen alles waar je bang voor bent.”
“Ook tegen spinnen?”
“Ook tegen spinnen.”
“En ook tegen grislieberen?”
“Ook tegen grizzlyberen.”
Het meisje keek nu vol ontzag naar het voorwerp in haar hand. Toen omklemde ze het stevig en liep zonder iets te zeggen over de boomstam die over het beekje lag.
“U had gelijk!”riep ze opgelucht toen ze aan de overkant was. “En het was niet eens eng!”
De oude man glimlachte en liep achter haar aan.
“Moet u de talisman niet gebruiken?” vroeg het meisje, opeens weer bezorgd.
“Nee hoor,” zei de oude man, “ik heb hem niet nodig.”
“Maar het is toch gevaarlijk!”
“Nee hoor.”
“Maar waarom gaf u me dan de talisman?”
“Omdat jij bang was.”
“Ik snap het niet,” zei het meisje nu helemaal in de war.
“Een talisman beschermt je niet door het gevaar tegen te houden, maar door je angst weg te nemen, waardoor je zelf het gevaar kunt trotseren,” legde de oude man uit.
“Dus het was wél gevaarlijk en eng?” vroeg het meisje verontwaardigd? “En u heeft me er gewoon op afgestuurd!”
“Was het dat?”
Het meisje dacht even na. “Nee, ik geloof het eigenlijk niet.” En haar gezicht klaarde op.
De oude man zei niets meer en liep verder.

Ze liepen een hele poos. Het meisje dacht ondertussen na over wat er gebeurd was en langzaam drong tot haar door wat de betekenis was. Met de talisman kon ze elk gevaar trotseren en zou ze voortaan heel moedig zijn!

Na een tijdje kwamen ze bij een kloof met beneden een rivier. Erover liep een brug, maar de storm van de vorige avond had die op plaatsen flink toegetakeld. Hij zat nog maar ternauwernood vast in de rotswand. De oude man hield stil. “We moeten terug, hier kunnen we niet verder. Het is te gevaarlijk.”
“Maar we hebben de talisman toch?” sputterde het meisje. “Ik ben niet bang.” En om dat te bewijzen zette ze een stap op de brug. Die brak los onder haar gewicht en als de oude man haar niet vastgegrepen had, was ze met de vallende rotsbrokken mee in het ravijn gestort. Bevend keek ze achterom in de diepte. “Maar ik had de talisman toch?”
De oude man schudde zijn hoofd. “Dit gevaar was echt. Nu had je wel reden om bang te zijn. Je had eerst moeten luisteren naar wat de talisman je vertelde. Je zult in je leven nog vele gevaren tegen komen. Sommige zijn echt gevaarlijk, maar de meeste niet. Een talisman helpt je om het verschil te zien. Als een gevaar alleen maar in je hoofd bestaat, zal hij je angst wegnemen en kun je je weg vervolgen. Maar als een gevaar echt bestaat, zal ook de talisman je angst niet weg kunnen nemen. Angst is door de natuur gemaakt om ons te waarschuwen. Tegen die kracht kan niets op.”
“Maar wat heb ik er dan aan?”
De oude man gaf geen antwoord en daarop stopte het meisje de talisman maar weer in haar zak.

Ze liepen nu stroomafwaarts. Het meisje was verontwaardigd dat de oude man haar voor de gek had gehouden over de werking van de talisman en ze liep mokkend achter hem aan. Waarom was ze dan ook met hem meegegaan?

Na uren lopen kwamen ze eindelijk bij een nieuwe oversteekplaats. Maar wat een beetje vreemd was: hier waren twee bruggen. De ene was heel oud, al honderden jaren, zo vertelde de oude man. De andere was twee jaar geleden gemaakt door de mensen uit het dorp. Het meisje keek angstig van de ene brug naar de andere. Welke moesten ze nu nemen? Die nieuwe zag er niet al te stevig uit en de oude was, nou ja, oud. Wat haar betreft staken ze geen enkele brug meer over. “Misschien moeten we verder lopen tot de volgende brug,” stelde ze voor.
Maar de oude man was onverbiddelijk. “De volgende brug is twee dagen lopen. We moeten een van deze nemen als we op tijd willen zijn.”
Het meisje aarzelde en dacht toen aan de talisman in haar zak. Ze nam hem in haar hand. Er gebeurde niets. Ze keek naar de nieuwe brug en zag dat die nog slordiger gemaakt was dan ze al dacht. Die werd het zeker niet. Maar die andere. Ze bekeek hem nog eens goed. Het bouwsel mocht dan oud zijn, maar het hout zag er nog sterk uit. De constructie was slim en met veel zorg gemaakt. Daar hadden veel sterke mannen maanden, misschien wel jaren aan gewerkt. De storm leek er weinig vat op te hebben gekregen. Misschien zou die brug wel veilig genoeg zijn. Maar de angst kneep haar keel bijna dicht. Ze dacht weer aan de talisman en herinnerde zich wat de oude man had gezegd. Ze moest ernaar luisteren. Maar toen ze dat deed hoorde ze niets.
“Luister met je hart,” adviseerde de oude man toen hij haar zag worstelen. “Een talisman praat niet tegen je oor, hij praat tegen je ziel. Probeer diep van binnen te luisteren.”
Het meisje probeerde het nog eens en nu, ja, nu hoorde, of eigenlijk voelde ze de stem van de talisman. Die zei haar luid en duidelijk dat ze de oude brug kon vertrouwen. Langzaam ebde haar angst weg. Dankbaar keek ze de oude man aan. “We nemen deze,” zei ze zelfverzekerd en begon naar de overkant te lopen. De oude man liep tevreden achter haar aan.

Toen ze op hun bestemming waren aangekomen, vroeg de oude man tot verbazing en teleurstelling van het meisje de talisman terug.
“Maar u had hem toch niet meer nodig?”
“Nee,” zei de oude man, “maar jij ook niet.”
“Ja maar, ik heb hem wel nodig, dat heeft u zelf gezien!”
“Je hebt niet deze talisman nodig. Je weet nu hoe het werkt. Voortaan kan alles je talisman zijn. Als jij ernaar luistert, zal het tot je spreken. Maar ik raad je aan om er een te kiezen die je nooit kunt kwijtraken.”
“Ja maar,” zei het meisje, “alles kun je kwijtraken.”
“Niet alles,” zei de oude man geheimzinnig.
Het meisje boog haar hoofd en dacht diep na. Wat heb je altijd bij je en kun je nooit kwijtraken?

Opeens wist ze het. Maar toen ze opkeek om de oude man te vertellen wie haar talisman zou worden, was hij verdwenen.

donderdag 24 november 2011

Zielzwerm

Heb je wel eens naar zo'n enorme zwerm spreeuwen staan kijken in de schemering? Als één wezen bewegend, alsof ze door een hogere macht aangestuurd worden? Vanavond inspireerde dit schouwspel me tot een gedicht. Weet je niet wat ik bedoel? Kijk dan op youtube

Zielzwerm

Terwijl de zon de aarde kust
danst een zwarte vlaag van levenslust
als een schaduw door de lucht.
Duizend vogels in één vlucht

Tweeduizend vleugels, één beweging
waarin mijn blik betoverd mee ging
naar het land van gouden mist
waarin ik dwaalde tot ik wist

Dit is de ziel van moeder Nacht
die samensmelt met vader Dag
op het scherp van de schemer.
In het gekwetter klinkt hun lach

In gouden gloed ademt het zwart
gelijk het ritme van hun hart,
dijt uit, zwelt aan, stort neer, herrijst.
Zielzwerm, het levende bewijs

woensdag 16 november 2011

De tuin die niet op de kaart staat

Ik heb een tuin. Een ware Hof van Eden. De grond is zo vruchtbaar, dat alles er wel wil groeien. Er staat een eeuwenoude eikenboom om onder te schuilen. En fris, jong gras om in te stoeien. In het midden, tussen de madeliefjes, bevindt zich een waterput waar je, snikhete zomers of kraakvriezende winters, je dorst kunt lessen. Van daaruit lopen paden alle windrichtingen op. Waar je ook gaat, er is altijd iets te doen of te ontdekken.

Zo is er, verstopt achter een beukenhaag, het hoekje met de schommel, waar je onbezorgd kunt spelen. Als je heel hoog schommelt, kun je de hemel bijna raken en is ineens alles mogelijk. Je kunt dan ook de beek zien die verderop langs een berkenbosje kabbelt. De stroming voert de mooiste gedichten en verhalen met zich mee uit verre oorden waar bijna nooit mensen komen. Ik zit daar graag om ernaar te luisteren en soms schrijf ik ze op.

Meer naar het noorden ligt, omgeven door braamstruiken, de moestuin, vol exotische en vergeten groenten die je alle energie geven die je nodig hebt. Het gereedschap voor het onderhoud staat in het schuurtje ernaast. En als je na de gedane arbeid je buik rond gegeten hebt, kun je in de boomgaard een sappig toetje vinden en daarna een dutje doen in de hangmat. Het is er heerlijk stil. Je hoort alleen het ruisen van de wind, die je zachtjes heen en weer wiegt.

Mocht je behoefte hebben aan gezelschap, dan is er bij de tamme kastanjeboom een vuurplaats, om je buren of toevallig passerende reizigers te ontmoeten en met hen van gedachten te wisselen. Over de wijsheden die de bloemenfontein je heeft ingefluisterd. Of over de prachtige gekleurde vogel die op het randje ervan zat te fluiten. En kom je iemand tegen met wie je samen het liefdespad wilt bewandelen, dan vind je aan het eind daarvan, voorbij de rozenboog, een prieel. Ik kan je uit ervaring vertellen dat het er heel romantisch is.

Je begrijpt wel, zo'n tuin vergt nogal wat onderhoud. Zoveel moois laten bloeien en groeien is hard werken. Je kunt het dan ook nooit helemaal goed doen. Er is altijd wel een hofje dat te lang verwaarloosd wordt, of een struik die dreigt weg te kwijnen. Zelfs de meest degelijke bouwsels storten ooit in elkaar. Maar er is nooit reden tot paniek. Want de levenskracht van de tuin is taai. Mocht er toch ergens een leven sterven, dan begint op diezelfde plek al snel weer een nieuw. Elk jaar wordt het herfst en verdort de hele boel. Stormen teisteren gewassen en gebouwen. Maar het wordt ook altijd weer lente. Werkend in de stralende zon is elk hek te repareren. Zolang ik er met al mijn liefde goed voor zorg, bruist de tuin van leven.

Waar deze bijzondere tuin ligt? Ergens op de grens van mijn lichaam en ziel. Bezoekers zijn van harte welkom. Maar de TomTom weet het meestal niet te vinden.

dinsdag 11 oktober 2011

Putter in de wind

Zondag had ik een VVV, een Vogel Vriendelijke Vibe, over me. Eerst werd ik in het bos nieuwsgierig benaderd door een assorti kleine vogeltjes. Terwijl ik stond te genieten van het ruisen van de wind door de bladeren, kwamen ze op nog geen twee meter van me vandaan op een tak zitten, hun koppie van links naar rechts draaiend om me met hun kleine kraaloogjes eens goed te bekijken. Ze bleven zo zeker een minuut of wat zitten. En ook ik bewoog natuurlijk geen vin. Die ontmoeting was genieten geblazen. Ook, of misschien wel juist, zonder camera.

's Middags sloop ik door de achterdeur om de putters in ons zonnebloemenbos te fotograferen, die daar zaten te schuilen voor de regen. Eén puttertje bleef op een paar meter afstand op het tuinhek zitten, wel een kwartier lang. Terwijl de wind door z'n veren blies, zat ie me met half toegeknepen oogjes te bestuderen, terwijl mijn camera druk klikte.



Was ik nou ook al weer een jongen of een meisje?

Putters met pitten

Ons achtertuintje is deze dagen de vaste snackbar van een bende putters. Dat komt doordat de erfafscheiding wordt gesierd door een rij van zo'n twintig zonnebloemen. Ik heb dit prachtig gekleurde vogeltje nooit eerder in onze tuin gezien. Volgend jaar dus weer zonnebloemen!

dinsdag 4 oktober 2011

Home made home from the heart

Kom maar op herfst. Het was een cadeautje om de afgelopen dagen nog tot 's avonds laat te kunnen bbq-en op een kampvuur langs de rivier. Wat is dat toch heerlijk van deze omgeving. Ik heb hier niet alleen het oneindig uitgestrekte polderlandschap tot mijn beschikking met al haar planten en beestjes en natuurgebiedjes. We hebben ook nog eens een verscholen strandje om de hoek, waar je je, zittend in het bijna witte zand en ingesloten door metershoge rietkragen, bijna op een onbewoond eiland waant. Het rivierwater dat het strandje op komt rollen met het ritme van het tij en de paadjes die bezaaid liggen met duizenden zoetwaterschelpen, maken het idyllische plaatje compleet. Je kunt er ongestoord een kampvuurtje bouwen van aangespoeld hout, bbq-en en nu het al zo vroeg donker is, urenlang romantisch samen staren in de vlammen. De perfecte afsluiting van zo'n koude en natte zomer.

Maar nu zijn mijn lichaam en geest klaar voor het volgende seizoen. Laat de najaarsstormen maar losbarsten, laat de regen maar striemen tegen de ramen en de wind maar rukken aan ons honderd jaar oude huisje, tot het piept en kraakt. Ik steek de kaarsjes wel aan, kruip onder een dekentje en warm mijn handen aan een grote mok thee, of... chocolademelk met slagroom. Na een half jaar tuin- en buitenpret, is de herfst het seizoen om te genieten van ons knusse huisje. Ons home made home, want heel veel is zelf in elkaar geknutseld. Bij wijze van voorpret een kleine collage.

Door mijzelf gefiguurzaagd uit plaatjes berkenbast, prijken deze letters als huis-tuin-en-keuken-poezie boven de deuropening. Om mijn lief en mij eraan te herinneren waar het ooit allemaal mee begonnen is, tussen ons, en dat we, hoe slecht het ons materieel ook mag gaan, als het erop aankomt weinig meer nodig hebben dan onszelf, elkaar en een kop warme chocolademelk met slagroom.

Als je blut bent en toch wilt verven, zit er maar één ding op: zelf verf mengen uit restjes. Wat een lol hebben we hiermee gehad en wat een heerlijk kleurtje is eruit gekomen. Wordt verkocht onder de naam koraalrood. Ik begin steeds meer de zin in te zien van mijn liefs bewaardrift.

Ook mosterdgeel kun je gewoon zo in de winkel kopen, maar werd in dit geval het resultaat van een kleurexperiment. Conclusie: geen wit toevoegen geeft weliswaar een intense kleur, maar schildert erg vlekkerig. Het schilderij is een batikdoek die ik ooit gekocht heb op Java. De lijst heb ik zelf in elkaar gesjord met touw en bamboestokken die vriendlief nog had liggen. Kwamen de scoutingskills van vroeger toch nog eens van pas. Het masker kocht hij op Bali. Samen gaan wonen kan een enorme stijlenstrijd opleveren, maar ons huis werd direct een heerlijk harmonieus allegaardje.

Schappen maakten we van steigerhout en kasten van gestapelde bollenkratten.

Eigen fotowerk van de lokale poldernatuur hangt aan de muur

Een echte blikvanger is de lamp boven de zithoek, helemaal ontsproten aan de creativiteit van Marco. Een verroeste vuurkorf (die hij van mij niet mocht schuren, want dat roest kleurt zo mooi in het licht) bleek ondersteboven een prachtige vorm voor een lampenkap. Die hing hij aan een al even verroest stuk ketting van het anker dat buiten in de tuin ligt. En tegen het plafond ging de dop van een oude melktuit. Vooral het contrast met de glimmende design kroonluchter verderop boven de eettafel vind ik geweldig.
Nu ik toch aan het opscheppen ben over mijn superhandige vent: de boeiboorden en windveer heeft hij eigenhandig vernieuwd. En van de honderd jaar oude en tig keer geverfde planken maakten we...
...een nieuw tafelblad voor de eettafel. Marco wilde ze hergebruiken voor de boeiboorden van de aanbouw. Maar toen ik ze zo geschuurd zag liggen kon ik niet anders dan ze op de valreep redden van de witkwast. Dit doorgeschuurde uiterlijk is zó mooi! Te meer in de wetenschap welk verhaal erachter schuil gaat.

En dan is er nog de oh zo guitige bloembak waarmee mijn lief eenieder die hem kent versteld heeft doen staan. Ze dachten allemaal dat het ontwerp van mijn hand was, maar ik heb er niets maar dan ook niets mee te maken gehad.







Eigenlijk ben ik gewoon apetrots op en vooral superblij met ons bijzondere dijkhuisje uit 1903. Ik heb jarenlang volgehouden dat ik nooit meer zou gaan samenwonen, dat ik daar niet voor gemaakt ben. En ik riep al op mijn twaalfde dat ik na mijn studie nooit meer uit de stad weg en terug naar het platteland zou gaan. Maar waar en hoe ik nu woon, met mijn lief in de polder, voel ik me meer thuis dan ik ooit ergens thuis ben geweest. Dat ligt aan de man en aan de plek, maar nog het meest aan mezelf. Want als je maar leeft vanuit je hart, dan kan thuis overal zijn.

zaterdag 1 oktober 2011

Wie versiert wie op de Veluwe?

Een mannelijk edelhert heeft vier weken per jaar om seks te hebben. In die dagen eet hij niet. Hij is maar met één ding bezig: zoveel mogelijk hindes bevruchten. Die uit 'zijn' kudde, of die van een ander. Dat valt nog niet mee, want de dames zijn niet snel onder de indruk van zijn geburl (edelhertentaal voor gebrul). Om de bok tot zijn grootst mogelijke burlprestaties te motiveren, spelen ze allerlei spelletjes met hem. Eén van de favorieten is: doen of je geinteresseerd bent en zodra manlief wil toeslaan hard wegrennen. Ook leuk is: je laten schaken door een andere bok, zodat manlief alles in de strijd moet gooien om je terug te halen en daarvoor desnoods het gevecht aangaat. Herkenbaar? Bij de edelherten gaat dat als volgt. (Geen topfoto's, schemer, geen statief, maar geweldig om mee te maken!)

Even voorstellen, de eenentwintig lieftallige dames van de harem. (hier niet allemaal in beeld)

De burlende macho bok

... die tevergeefs achter de vrouwen aan zit.

De aanvoerster van de hindes spitst haar oren. Er is een andere bok in aantocht.

Dat vraagt onmiddelijk om een luid en duidelijk antwoord van de 'eigenaar' van de kudde.

Maar meer hindes spitsen nieuwsgierig hun oren.

De uitdager komt brutaal dichtbij. Loopt het uit op een confrontatie?













Wordt vervolgt
...
...

maandag 12 september 2011

Eilandhoppen op Tiengemeten

Eindelijk weer eens een middagje fotograferen, na wekenlang hard werken (voor mijn doen dan) aan andere mooie dingen. Helaas met hoge bewolking en dus matig licht, maar op een heerlijk plekje.

Wat zijn ze toch mooi, die schotse hooglanders!
Speciaal voor de dames die me om de foto's vroegen. Volgens mij zijn jullie dat heel in de verte :)