Spiegelreflexmonster

Dankuwel blauwe envelop. Sinds afgelopen weekend ben ik de blije en stiekem ook trotse eigenaar van een Nikon D90 spiegelreflex camera, een Sigma 17-70 mm standaard objectief en een Nikon 70-300 mm teleobjectief.

Blij, maar ook een beetje geintimideerd. Wat een monster, vergeleken bij mijn oude compact! Zaken als licht, scherptediepte en contrast zijn niet meer wat ze waren. Nu was dat ook precies de bedoeling, want ik begon steeds meer tegen de grenzen van ISO, diafragma en sluitertijd aan te lopen. Maar met al die nieuwe mogelijkheden blijken foto's dan wel vele malen mooier te kúnnen, maar niet te hóeven worden.

Ik ben dus nog een beetje ongeduldig als het gaat om het resultaat. Maar het fotograferen zelf is een waar genot. Zoveel uit te proberen, zoveel aha-erlebnissen. Het fotograferen met een spigelreflex is echt veel moeilijker, maar eigenlijk juist daardoor ook veel leuker.

Supervage achtergronden bij een kleine scherptediepte

Haarscherpe portretten, mooie, realistische kleuren, met ook bij weinig tele nog een mooi scherptecontrast tussen onderwerp, voor- en achtergrond

Hartenziel filmpje

Fotograferen biedt eindeloos veel mogelijkheden om een verhaal te verbeelden. Maar wat als je aan zo'n beeld ook nog eens beweging en geluid zou toevoegen? Als je het visuele zou combineren met een stem of met het ruisen van de zee? Als je er mooie woorden doorheen kon laten vloeien?

Film maken lijkt me zo comlex dat ik me er niet snel aan zal wagen. Maar als ik mijn studie over kon doen, dan koos ik misschien wel voor camerajournalistiek of audiovisuele vormgeving. Tenminste, dat gevoel bekruipt me als ik de films van Helmie Stil bekijk, een oude huisgenote die enkele jaren geleden afstudeerde aan de Kunstacademie en sindsdien werkt als freelance documentairemaakster.

Enkele maanden geleden emigreerde ze naar Londen en daarover maakte ze een korte film. Haar 'hartenziel' filmpje, zoals ze het zelf noemt op haar blog is een bijzonder filmpje, zo klein en puur dat het iets moois in jezelf raakt. En zo is het met al haar films. Of die nu gaan over een bioloog die strijd voor het behoud van het Wad, of over drie bejaarde broers in Frankrijk. Tegenover de overweldigende snelheid en hoeveelheden effecten die in moderne producties vaak voorbij razen, zet zij echtheid en rust. Ze durft het klein te houden en vol gevoel, waardoor mijn ervaring als kijker groots is.

Ik vind haar films heel inspirerend. Ze doen me realiseren dat, hoe fijn het ook is om mooie plaatjes van mooie dieren te schieten, ik vanuit mijn hart eigenlijk ook iets anders wil doen. Namelijk verhalen vertellen. Soms gebeurt dat al, zoals bij de reportage over het zwanenjong. Maar ik voel heel duidelijk dat er meer is en dat ik het wil leren, zowel in het hanteren van de camera als in het schrijven.

Dat 'meer' is werken vanuit mijn gevoel. Zonder dat mijn hoofd met al zijn overtuigingen zich er steeds mee bemoeit. Dát is wat me zo aanspreekt in Helmie's films. Dát, en niet het fotograferen en schrijven zelf, is de kern van mijn leerproces. Als ik toch eens echt helemaal vanuit mijn gevoel zou kunnen verbeelden. Verbeelden met mijn 'hartenziel'. Dat zou... hemels zijn!

Mezenmaal

De conclusie uit het vorige bericht kon ik vanavond direct in de praktijk brengen. Tijdens het koken vloog de familie koolmees de tuin in met een stuk of wat koters die waarschijnlijk net konden vliegen. Overal zaten en kwetterden opeens van die bolle (vele malen dikker dan pa en ma), volgepropte mezenkinderen, schuddend met hun veren om de aandacht te trekken van hun ouders die nog steeds aan en af vlogen met hun maaltje. Mijn pannen gingen van het vuur en de camera aan. To shoot! (Alleen stond de ISO nog hoog van gisteravond en de belichtingscompensatie flink in de min, met een raar grauw en onscherp beeld als gevolg, wat ik in mijn haast niet doorhad. Photoshop hielp achteraf ook niet erg. Dat gebeurt je een keer en daarna nooit meer.)

To shoot or not to shoot?

Weer te laat naar bed. En weer hing voor het raam naast dat bed een camera verleidende maan tussen geheimzinnige zwarte wolkenflarden. Dinsdag liet ik die kans aarzelend schieten. Ook al was de maan toen volmaakt rond en de wolken nog theatraler. "Want het was al zo laat en ik moest nu maar eens verstandig zijn en dit zou heus niet de laatste volle maan zijn." Dat laatste zei mijn verstand, maar iets anders in me twijfelde er hevig aan. De volgende ochtend had ik nog spijt. "Had ik toch maar..."

Eerder gisteravond liet ik, weer zonder veel overtuiging, een bijna buitenaards verlichte scheepswerf tegen een prachtig dramatische zonsondergang voorbij gaan. Terwijl in de auto de camera tussen mijn voeten lag. Waarom eigenlijk? De rest van de avond dacht ik nog vele malen "had ik maar...".

Dus om twaalf uur 's nachts ben ik toch nog maar even naar beneden gegaan om de camera te pakken. Terwijl manlief al afreisde naar dromenland, klooide ik dwars over het bed nog even met de luxaflex, wat boeken bij wijze van statief, ISO, diafragma en sluitertijd. Met een voldaan gevoel ging ook ik een kwartier later op een oor. Het resultaat is zeker niet onaardig. Maar ik blijf me afvragen hoe die andere twee foto's eruit gezien zouden hebben. "Had ik maar?"

Aan hadikmaren heb je uiteindelijk helemaal niets. Behalve misschien de conclusie: to shoot or not to shoot, that's NOT a question!

Beschuit met kuikentjes

Gisteren stuitte ik op het eerste zwanenkuiken van dit jaar, hooguit een dag of twee oud. Het zat als een piepklein hoopje pluis naast zijn ouders in het gras. Moeder zat te poetsen en eerst twijfelde ik of dat bergje dons niet gewoon veren uit haar kleed waren, maar al snel werd er een prachtig donkergrijs snaveltje in de lucht gestoken en keek een glinsterend zwart oogje nieuwsgierig mijn kant op. Na mijn avontuur van afgelopen winter met een gewonde (en helaas overleden) zwaan en de gruwelberichten van een paar weken geleden over leeggehaalde nesten en doodgeknuppelde ouders, werd ik van deze aanblik zo blij dat ik bijna beschuit met muisjes ben gaan halen. Ik mocht het kersverse gezinnetje vandaag tot op een paar meter naderen en heb een uur lang mee kunnen genieten van de avonturen én opvoeding van het kleintje.

Boterbloem happen

Pootje en poot

Achterlangs op moeders rug klouteren was blijkbaar niet de bedoeling, want moeder liep steeds weg

Toen maar voorlangs proberen en dat mocht wel, maar lukte niet zo best

Op krachten komen aan moeders zijde, terwijl zij in de gaten hield of dat menswezen niet te dichtbij kwam

Nieuwe poging, nu met poten en vlerken

Gelukt!

Hoog en droog, verscholen tegen de wind tussen moeders veren

Of languit in de zon

Vol vertrouwen

Compleet

Op eenzame hoogte

Leliehaantje

Groene snuitkever

En dit is hoe ik ze ooit hoop te maken! (een klein stukje naar beneden scrollen)

Schlobberaars

Vlinderfluisteraar

Waarom vliegt ie nou niet weg? vroeg ik me af toen ik deze Argusvlinder fotografeerde. Ik kon hem met mijn lens in de macrostand tot op een centimeter naderen, terwijl hij zijn vleugels stijf tegen elkaar gedrukt hield. Was hij ziek? Bezig aan zijn laatste adem? Was ik ongemerkt veranderd in een vlinderfluisteraar?

Natuurlijk niet, het is toch lente! Deze kersverse schoonheid was pas uit zijn cocon en liet zijn vleugels drogen in de zon. Na een tijdje begonnen ze te trillen en gingen ze steeds een stukje verder uit elkaar, tot hij ze helemaal kon openen.

Toen vloog hij direct weg, ongetwijfeld blij dat hij van dat opdringerige zwarte ding af was.